என்னை நினைத்தே நானும் அழுதேன்...

எல்லாமே அததுட இஷ்டத்துக்கு நடந்துட்டே போகுது.. யாரப் பார்த்தாலும் "நான்தான் பெரிசு"ங்குற பெரிய தனம்.கொஞ்சம் கண் மூடினா போதும் தலையில கல்லை தூக்கிப் போட்டுட்டு அவங்கட பாட்டுல போய்ட்டே இருப்பாங்க. சாவு கூட "வந்தா வா போனாப்போ"ங்குற வேண்டா வெறுப்புக் கொள்கை..."வாரது வரட்டும் ரெண்டுல ஒன்று பார்த்துட்டுத்தான் மற்ற வேலை"ங்குற தைரியம்,தன்னம்பிக்கை எல்லாம் நிறைந்த மனிதர்களே இன்றைய பூமியில் நிரைந்து வாழ்கிறார்கள்..நல்ல விடயத்துக்காக மக்கள் இவ்வாறான கொள்கையில் வாழ்வது சந்தோசம். ஆனால் எங்க,எல்லாமே சுய நலம் தானே? நான் எப்பவுமே வாழ்க்கையை இலகுவாய் எடுத்துக் கொள்பவள் இருந்தும் இன்று எனது உறவினரால் ரனப்பட்ட இதயம் இயங்க மறுக்கிறது..தனது மகுடிக்கு என்னை இயக்க நினைக்கும் அந்த உறவை இந்தக்கணம் வெறுக்கிறேன்.(இந்த வெறுப்பு நாளை தவறாக மாறலாம்) என்ன செய்வது எல்லாவற்றையும் இயக்கபவன் இவற்றையெல்லாம் பார்த்துக்கொண்டுதானே இருக்கிறான்..தலைவிதி எனும் சொல்தானே பலரின் சோகத்துக்கு மருந்தாகுது..எனக்கும் தான்.மனம் பலத்த வேதனையில் உள்ளதால் சந்தோசமான அடுத்த பதிவுடன் மீண்டும் சந்திக்கிறேன்